Moi rodzice oboje pracowali, zarobki otrzymywali porównywalne. Do utrzymania domu niezbędne były dwie pensje. Wychodzili rano, wracali po południu lub wieczorem. Sytuację ratowała babcia, która mieszkała z nami przez kilka lat. Dzięki niej czułem, że mam dom, rodzinę i szczęśliwe dzieciństwo. Gdyby zapytano mnie wtedy, z kim wolę spędzać w domu czas – z mamą czy tatą albo babcią – uznałbym takie pytanie za prowokację (choć wówczas jeszcze nie znałem tego słowa). Odpowiedź wydawała się tak oczywista, że w pytaniu intuicyjnie podejrzewałbym podstęp.

Podstawą wychowania, zwłaszcza wychowania rodzinnego, jest obecność. Nieobecność może mieć różne oblicza: fizyczne, emocjonalne, rozwojowe, ekonomiczne. Nie mam nic przeciwko rozwijaniu ścieżki zawodowej kobiet i mężczyzn. Należy jednak głęboko rozważyć bilans zysków i strat, które osiągamy zarówno my sami, jak i nasze dzieci. Maria Montessori, pionierka współczesnego szkolnictwa, napisała: „Nie chodzi o to, jak wielki jest dom, tylko ile jest w nim szczęścia”. Zadanie stworzenia szczęśliwego domu, przyznaję szczerze, wydaje mi się niełatwe. Dlatego w obecnym numerze miesięcznika staramy się wsłuchać w wypowiedzi różnych osób.

Dziękuję Państwu – w imieniu całej redakcji – za minione lata naszego miesięcznika. Przyczyny ekonomiczne wymuszają zawieszenie naszej działalności. Dziękuję wszystkim Autorom, Czytelnikom i Przyjaciołom naszego pisma. Wydaje nam się, że poruszyliśmy przez ten czas większość tematów związanych z życiem rodzinnym. Część z nich pozostanie na naszej stronie internetowej, dokąd Państwa nieustannie zapraszamy. Wszystkim rodzinom niech Pan Bóg ofiaruje dar miłości, cierpliwości i zbawienia.