Wywiady
nr 12 (114) grudzień 2016

O Bożym Narodzeniu myślimy obrazkiem finałowym – żłóbek, a w nim Dzieciątko. Ja rozważam wydarzenia, które miały miejsce przedtem. 

Marta Dzbeńska-Karpińska

Ciągle szukam Boga

 Mój dziadek przed i po każdej pracy się żegnał. W miarę upływu lat dochodzę do wniosku, że trzeba żyć w nieustannej modlitwie i ciągle szukać Boga.

 

 

Jak to jest urodzić się w Boże Narodzenie?

Urodziłem na świat 20 minut po Pasterce. Tydzień później, w Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki zostałem ochrzczony. Czasem o tym myślę, ale ta noc jest dla mnie nocą Bożego Narodzenia, a nie moich urodzin.

 

A jak to jest mieć imieniny w Wigilię?

To taka wielka kumulacja J. Czasem mimo potrójnej okazji byłem opędzany jednym prezentem, a poza 18-tką, którą urządziłem w Sylwestra, nigdy wcześniej ani później nie organizowałem oddzielnie urodzin i imienin.

 

Pana droga do małżeństwa też rozpoczęła się w Święta – tyle że Wielkiej Nocy.

Znałem Agnieszkę od wielu lat, była w kręgu moich znajomych. Zanim się poznaliśmy już modliliśmy się za siebie nawzajem – ona za przyszłego męża, ja za przyszłą żonę. Ale długo zajęło mi odkrycie, że jesteśmy sobie przeznaczeni. Uderzył mnie moment adoracji krzyża w Wielki Piątek, kiedy zobaczyłem Agnieszkę całującą krzyż. Coś się we mnie odblokowało, spojrzałem na nią inaczej i zrozumiałem, że dziewczyna, którą znam od wielu lat i obok której przechodziłem obojętnie, to jest właśnie ta jedyna.

 

A potem narzeczeństwo i…

Nasze narzeczeństwo trwało zaledwie kilka miesięcy. Koledzy w teatrze patrzyli na mnie jak na wariata. Moja żona była pierwszą kobietą w moim życiu, a ja jej pierwszym mężczyzną.

 

Mówi Pan, że narodziny pierwszej córki to cud.

Namawiano nas do spróbowania metody in vitro, albo pogodzenia się z faktem, że dzieci mieć nie będziemy. Moja żona modliła się nowenną do Ojca Pio i któregoś razu wychodząc z kościoła ojców Kapucynów przy ul. Miodowej po zakończeniu nowenny poczuła ten intensywny zapach, który towarzyszył świętemu. Ja podszedłem do tego dość sceptycznie, ale wkrótce okazało się, że Agnieszka rzeczywiście jest w ciąży i na świat przyszła Karolina. Potem długo, długo nic aż pojawiła się Rita i dwa lata po niej Maksymilian.

 

Kiedy i jak zaczęło się Pana aktorstwo?

W drugiej klasie liceum na Oazie w Limanowej przyjąłem Chrystusa jako Pana i Zbawiciela i wtedy wszystko się zmieniło. Przestałem się bać i zacząłem inaczej patrzeć na ludzi. Zostałem animatorem oazowym i chciałem studiować historię. Pojechałem do Teatru Współczesnego w Warszawie na „Mistrza i Małgorzatę”, podczas przerwy podszedłem do sceny, strasznie się wstydziłem, ale powoli do mnie docierało że chcę zostać aktorem. Potem była szkoła aktorska w Warszawie. Na studiach zdawałem trudny egzamin z wiary.

 

A jak dzieciom przekazać wiarę?

Można dużo gadać, ale przykład jest najważniejszy. Pamiętam, jak mój dziadek wracał z pracy, coś zjadł, przebrał się, zdrzemnął, potem brał różaniec i razem z babcią odmawiał koronkę za swoje dzieci i wnuki. Tak przeżyli życie i tak ich zapamiętałem – siedzących w fotelu i modlących się. Obserwowałem, słuchałem i w pewnym momencie, jak już dojrzałem, to dołączyłem do ich modlitwy. To było naturalne. Mój syn widzi jak chodzę do spowiedzi i wie, że jest to dla mnie ważne. W tym roku, w wakacje, zaczęliśmy razem z Maksem służyć do Mszy. Za zgodą księdza proboszcza, bo Maks jest jeszcze mały. Zależy mi, żeby wchodzenie dzieci w wiarę było takie naturalne i zwyczajne.

 

Często musi Pan wybierać pomiędzy pracą a rodziną?

To jest ciągły wybór. Na szczęście Agnieszka nie robi mi wyrzutów, bo to rozumie. Ciężar prowadzenia domu spoczywa na niej od 17 lat, a to nie jest łatwe. Wiem jak często jest jej ciężko. Moja żona jest dla mnie osobą świętą. Słysząc słowa „Niewiastę dzielną któż znajdzie” i „Jeżeli Pan domu nie zbuduje na próżno trudzą się ci, którzy go wznoszą” przechodzą mnie ciarki.

 

Zagrał Pan rolę księdza Jerzego”, a teraz gra Pan rolę Maksymiliana Kolbego. Czy spotkał Pan kiedyś świętego?

Był rok 1984, miałem 11 lat. Graliśmy z kolegami w piłkę i ktoś powiedział, że przywieziono zwłoki księdza Jerzego. Pobiegliśmy. Widzieliśmy trumnę, widzieliśmy ludzi, którzy mieli uniesione dwa palce w geście zwycięstwa. Trumnę włożono do samochodu. To była Nyska, przejechała obok mnie. Tak, to było spotkanie ze świętym. Moje jedyne spotkanie z księdzem Jerzym. I gdybym w moim życiu miał zagrać tylko tę jedną rolę, to warto było zostać aktorem.

 

Jak rodzina Woronowiczów świętuje Boże Narodzenie?

Na Święta wyjeżdżamy do Białegostoku, skąd oboje z żoną pochodzimy. Najpierw idziemy do jednych rodziców, potem do drugich. Na stole wigilijnym jest sianko pod obrusem i tradycyjne potrawy, ale mama robi też kwas chlebowy i podpiwek. Dzieci czekają na opłatek. Mamy go zawsze w większej ilości, bo w pierwszy dzień Świąt nasze dzieci odżywiają się właściwie tylko opłatkiem. Bardzo go lubią. Przed wyjazdem dzieci ubierają choinkę u nas w domu. Dla mnie zawsze te Święta, ta noc jest wyjątkowa. To jest czas, kiedy mogę się zatrzymać. Przychodzą sms-y z życzeniami, w zasadzie przez całe Święta dźwięczą dzwonki komórek. Jak dostaję sms-a to mam taki zwyczaj, że oddzwaniam żeby powiedzieć kilka ciepłych słów. Staram się, żeby życzenia nie były zdawkowe, ale serdeczne i takie jakie człowiek wierzący składa drugiemu wierzącemu.

 

Czy dzieci niecierpliwie czekają na prezenty?

Dojrzeliśmy już do tego, żeby dzieci dostawały po jednym, ewentualnie dwa prezenty, a nie jak dawniej całą masę. Na prezenty składamy się całą rodziną. Do pewnego wieku dziecko powinno dostawać zabawki, bo takie jest prawo dzieciństwa.

 

Co dla Pana jest najważniejsze w Świętach Bożego Narodzenia?

O Bożym Narodzeniu myślimy obrazkiem finałowym - żłóbek, a w nim Dzieciątko. Ja rozważam wydarzenia, które miały miejsce przedtem. Czy nie było dla nich miejsca w gospodzie bo byli biedni, czy raczej dlatego, że każdy widział, że Maryja lada moment będzie potrzebowała osobnego miejsca, intymności, a o to nie sposób w przepełnionej gospodzie? Padło na grotę, bo to było miejsce bezpieczne i odosobnione. Kto wie, czy nie znalazła się jakaś akuszerka, która pomogła Maryi. Jestem przekonany, że Józef temat ogarnął i przygotował wszystko dla swojej żony. Tak to sobie wyobrażam patrząc na to jaki jest rzeczowy jako święty. Ale cieszę się zawsze, kiedy czytam, że w pierwszej chwili spanikował, bo myślę, że nie jest ze mną tak źle. To pokazuje, że Józef i Maryja byli ludźmi i byli ludzcy. To oni 12 lat później zgubili swojego syna w Jerozolimie. Tak jak my gubimy dzieci w sklepie. To wydaje się niewyobrażalne, ale się zdarza. Postrzegam Maryję i Józefa jako konkretnych ludzi, widzę piękno wydarzeń tej nocy. Widzę jak normalnymi ludźmi są święci i jak naturalna dla człowieka jest świętość. Nam w Matrixie codziennego życia trudno dostrzec, że to jest tak istotne. Jedynie to ma znaczenie ile razy kogoś obdarzymy miłością, przebaczeniem, słowem. To drogocenny skarb, a nie nagrody, samochody, duże bagażniki i domy. One są tylko substytutem, który zapełnia naszą pustkę.

 

Jest Pan dowodem na to, że można mieć udane małżeństwo i rodzinę będąc wziętym aktorem i osobą publiczną. Jak Pan tego dokonał?

Może mi się udało dlatego, że pieniądze i kariera nigdy nie były dla mnie takie ważne? Były momenty, że to żona mnie utrzymywała. Dużo zależy od tego z czym człowiek wchodzi do show-businessu. Punktem startu w moje życie było małżeństwo z Agnieszką i bycie ojcem Karoliny. Kiedyś przechodząc koło cerkwi w niedzielę wszedłem do środka i usłyszałem takie słowa: „Na wszystko potrzebne jest Boże błogosławieństwo.” Uderzyło mnie, że ja często wykonuję czynności automatycznie - wychodzę z domu, podejmuję się pracy, spotykam się z ludźmi nawet nie prosząc Boga o błogosławieństwo. Mój dziadek przed i po każdej pracy się żegnał. W miarę upływu lat dochodzę do tego samego wniosku – że trzeba być w nieustannej modlitwie, ciągle szukać Boga. Mam świadomość, że wielu ludzi się za mnie modli i dlatego jestem tu gdzie jestem. „Panie nie wystawiaj mnie na pastwę moich żądz i namiętności.” - proszę mi wierzyć, każdego to dotyczy póki żyje na tym świecie. Tu gra idzie o duszę, a nie o to ile kto będzie miał i jak się w życiu ustawi.

 

Adam Woronowicz rocznik 1973. Od 17 lat mąż Agnieszki, tata Karoliny (13 lat), Rity (7 lat) i Maksymiliana (6 lat). Aktor teatralny i filmowy, pracuje w Teatrze Rozmaitości w Warszawie. Laureat Nagrody im. Aleksandra Zelwerowicza ze sezon 2004/2005. Zagrał rolę księdza Jerzego Popiełuszki w filmie „Popiełuszko. Wolność jest w nas.” Gra główną rolę w filmie o Świętym Maksymilianie Kolbe „Dwie korony”.

 

 

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką Cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce. OK