Wywiady
nr 9 (135) wrzesień 2018

Prognozy były takie, że jeżeli dotrwa do 26. tygodnia ciąży, to będzie cud, a Wojtuś urodził się 2 października, w święto Aniołów Stróżów, po 38. tygodniu ciąży! Położne były zaskoczone... 

Natalia Rakoczy

Bóg spełnił obietnicę. Jestem zdrowa i urodziłam syna

Emilia Bieńkowska to mama sześciorga dzieci. Troje z nich jest już w niebie. Emilia jednak nigdy nie straciła wiary. Oddała wszystko w ręce Boga, a On nie pozwolił jej umrzeć i wlał pokój w jej serce. Co więcej, mimo ciężkiej choroby Emilia urodziła syna. To cud. Dziś opowiada o tym światu.

 

Jak zareagowała Pani na informację, że życie Pani i dziecka, które nosi Pani pod sercem, jest zagrożone?

Emilia Bieńkowska: To było w 19. tygodniu ciąży. Z powodu sepsy miałam drgawki i wymiotowałam. Zaczęłam dyskutować z Jezusem: „Panie Jezu, zabierz nas razem albo zostaw razem”. Jednak w pewnym momencie dotarło do mnie, że to nie jest moja decyzja, więc zostawiłam to Jezusowi i powtarzałam na wpół przytomna: „Jezu, ufam Tobie”. Wtedy ogarnął mnie niesamowity pokój. Miałam pewność, że wszystko będzie dobrze, choć lekarze mówił, że jest ze mną bardzo źle.

 

A jak doszło do tego, że znalazła się Pani w stanie zagrożenia życia?

Chorowałam już przed ciążą. Lekarze nie potrafili zdiagnozować, dlaczego z mojego organizmu ucieka potas. Brałam go bardzo dużo i w tabletkach, i w kroplówce, a jednak jego poziom był bardzo niski. Tamtego dnia znalazłam się w szpitalu właśnie ze względu na niski poziom potasu.

 

Dlaczego zdecydowała się Pani na ciążę pomimo choroby?

Wcześniej straciłam dwoje dzieci, trzecie cudownie donosiłam. Potem znowu poroniłam i zaczęły się moje poważne problemy. Choroba tak się rozkręciła, że ledwie byłam w stanie funkcjonować. Przyszedł moment silnego kryzysu. Jednego dnia płacząc, wykrzyczałam Jezusowi, żeby zabrał tę chorobę, bo już nie mam siły. Wtedy zdecydowaliśmy się z mężem pojechać do Częstochowy szlakiem sanktuariów maryjnych, odmawiając nowennę do Ducha Świętego. Pytaliśmy Boga, czego od nas chce i dlaczego dopuszcza tę chorobę. Kiedy wróciliśmy z Częstochowy, mój stan się pogorszył, dlatego poprosiłam mojego kierownika duchowego, by zorganizował dla mnie modlitwę wstawienniczą. Grupa osób modliła się nade mną i nad moim mężem. Wtedy otrzymaliśmy obietnicę nie tylko mojego uzdrowienia, ale także tego, że urodzi nam się syn! Ta obietnica niosła mnie przez cały późniejszy okres. Myślę, że tylko dzięki niej byłam w stanie to wszystko przejść ze spokojem. Bardzo mocno uwierzyliśmy w nią razem z mężem. 

 

I Bóg drugą część tej obietnicy spełnił bardzo szybko…

Zaledwie po trzech tygodniach okazało się, że jestem w ciąży. My prosiliśmy o uzdrowienie, a Bóg gratis dał nam dziecko!

 

Mimo wszystko okres ciąży nie był łatwy?

Mój stan zdrowia się pogarszał, ale ja ciągle słyszałam tę obietnicę. Towarzyszyła mi pewność, że wszystko będzie dobrze, aż do tego krytycznego momentu sepsy. To był punkt zwrotny. Od tamtej chwili przestałam planować po swojemu. Wszystko oddałam Jezusowi – nieważne, jak potoczyłyby się sprawy. I to od tamtego momentu zaczęło się moje uzdrowienie. Z każdym dniem mój stan zdrowia był coraz lepszy, a pod koniec ciąży w ogóle nie brałam potasu.

 

Może Pani więcej opowiedzieć o tym krytycznym momencie?

To był piątek. Bardzo bolał mnie brzuch i nie wiedziałam, co się dzieje. Miałam bardzo wysoką temperaturę (41 stopni Celsjusza), pojawiły się drgawki i wymioty. Ciśnienie było bardzo niskie, przetaczano mi krew. W sobotę odeszły wody płodowe. Było ich dużo, personel musiał mnie przebrać i zmienić pościel, na której leżałam. Jednocześnie aparat USG wykazał, że w ogóle nie brakuje tych wód w moim łonie! To był pierwszy cud. Co ciekawe, gdy te wody wypłynęły, dziecko tak się ułożyło, że można było zobaczyć płeć. Okazało się, że to jest syn. To było dla mnie kolejne potwierdzenie tego, że jeżeli Pan coś obiecał, to to wypełni. Później dostałam najsilniejsze antybiotyki, które w organizmie robią poważne spustoszenie, nie mówiąc już o rozwijającym się w łonie dziecku. Byłam na wpół świadoma. Położne bały się, że umrę na ich dyżurze.

 

Jak Pani zachowała wiarę w Bożą obietnicę pomimo tak dramatycznej sytuacji?

Dzięki modlitwie. Odmawiałam różaniec, czytałam Pismo Święte. Koło mojego szpitalnego łóżka były relikwie Jana Pawła II, a na brzuchu miałam położony obrazek z relikwiami Emilii Engel, siostry szensztackiej. Potem, jak już nie miałam siły się modlić, powtarzałam tylko: „Jezu, ufam Tobie”.

 

A w tym najgorszym momencie była Pani pogodzona z tym, że może Pani umrzeć?

Tak. Myślę, że była to najlepsza chwila na śmierć, bo byłam bardzo rozmodlona i niesamowicie blisko Boga. Czasami zastanawiam się, dlaczego nadal żyję. Myślę, że Pan Bóg chce, abym Mu służyła, ale już bez lęków.

 

Jak Pani mąż przeżywał tę całą sytuację?

Razem modliliśmy się o moje zdrowie. Mąż też miał poczucie, że wszystko będzie dobrze. Kiedy byłam w szpitalu, przychodził i opiekował się mną. Stanął na wysokości zadania.

 

Jakie szanse lekarze dawali na to, że dziecko urodzi się zdrowe?

Prognozy były takie, że jeżeli dotrwa do 26. tygodnia ciąży, to będzie cud, a Wojtuś urodził się 2 października, w święto Aniołów Stróżów, po 38. tygodniu ciąży! Położne były zaskoczone tym, że po tak silnym antybiotyku urodził się całkiem zdrowy. Dostał 10 punktów w skali Apgar.

 

Jak przebiegał poród?

Trwał dość długo. 2 października pojechałam na kontrolę, podczas której zaczęły mi odchodzić wody. Trafiłam na porodówkę. Jedna z lekarek wyjęła moją kartę i z zaciekawieniem ją wertowała. „No, taka bakteria tu była, to wie pani, że dostała pani drugie życie? To co pani teraz z tym zrobi?” – usłyszałam. Wojtuś urodził się naturalnie i potem leżał przytulony do mnie przez dwie godziny.

 

Jak żyje się ze świadomością, że dostało się drugą szansę? Jak to wpływa na podejście do życia?

Po tym doświadczeniu wszystko doceniam bardziej i pragnę przekazywać wiarę innym. Nie mogę zostawić tego tylko dla siebie. Zrozumiałam też, że jesteśmy jak te małe dzieci. Rodzic dostrzega w oddali samochód, a  dziecko go nie widzi i chce przebiec przez drogę. Wtedy mimo jego niezadowolenia rodzic je zatrzymuje... My widzimy krótkowzrocznie, a Bóg widzi inaczej, lepiej i w swojej miłości prowadzi nas najlepszą drogą.

 

I zaskakuje...

Tak, zaskakuje, bo jeszcze nie minął rok po urodzeniu Wojtusia, a Jezus zrobił nam kolejną niespodziankę. Zaszłam w ciążę z kolejnym synem, Krzysiem. Bóg jest niesamowicie wierny swoim obietnicom i przeogromnie hojny w darach! Tylko musimy Mu zaufać, dziękować Mu i uwielbiać Go nawet w trudnych chwilach.

 

 

 

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką Cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce. OK