Świątynia Ciało Chrystusa
„Prezbiterium przedstawia głowę Chrystusa, nawa główna – korpus, transept – ramiona, wielki ołtarz – serce, czyli centrum życia” – pisał w XII wieku średniowieczny teolog Honoriusz z Autun.
„Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo”. Powiedzieli do Niego Żydzi: „Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?”. On zaś mówił o świątyni swego ciała.
(J 2, 19-21)
Zapowiadając zmartwychwstanie – Chrystus nazwał swoje ciało świątynią. Obrazem Jego Mistycznego Ciała jest Kościół – wspólnota ludzi w jedności ze Zbawicielem. Zespolenie to dokonuje się najpełniej podczas Mszy świętej, gdy Chrystus staje się realnie obecny w postaci Chleba i Wina. Kościół - budynek jest realnym odzwierciedleniem ciała Chrystusa. Stąd świątynie chrześcijańskie wznoszono na planie krzyża, który jest narzędziem zbawienia. Fizyczną miarą świątyni było ciało idealnego człowieka – Chrystusa w kulminacyjnym momencie Jego zbawczej misji.
1. Katedra San Galgano we Włoszech. Skrzyżowanie nawy głównej z transeptem. Katedra została konsekrowana w 1288 roku. Sześćdziesiąt lat później zaraza spowodowała, że cystersi opuścili to miejsce. W następnych wiekach zawalił się ciężki ołowiany dach.
2. Rysunki Francesca di Giorgio Martiniego z Taktatu o Architekturze z lat 1478–1481.
Średniowieczny teolog Honoriusz z Autun w XII wieku pisał o świątyni, jako o ciele Chrystusa: ◊prezbiterium przedstawia głowę Chrystusa, nawa główna – korpus, transept – ramiona, wielki ołtarz – serce, czyli centrum życia”. Ideę tę unaoczniają rysunki Francesca di Giorgio Martiniego.
3. Kościół opactwa cysterskiego w Wąchocku ufundowany w 1179 roku.
Tradycyjnie świątynia chrześcijańska była orientowana – prezbiterium było skierowane na wschód (oriens). Przez wielką rozetę w jego wschodniej ścianie ◊wpada” światło wschodzącego słońca. Jest ono obrazem Chrystusa zmartwychwstałego, które wzejdzie na końcu czasów. Architektura sakralnej budowli wskazuje wstępującemu do świątyni drogę od ciemności (nieoświetlonej kruchty) ku światłu (jasne prezbiterium) – od ziemi ku niebu.
Tradycyjnie świątynia chrześcijańska była tak budowana, żeby prezbiterium było skierowane na wschód, a przez rozetę za ołtarzem wpadało światło wschodzącego słońca.