Biblia
nr 7-8 (73-74) LIPIEC-SIERPIEŃ 2013

Tak jak praca fizyczna czy umysłowa, odpoczynek polega na podejmowaniu dobrych działań na rzecz i ku pożytkowi innych ludzi oraz świata.

ks. prof. Waldemar Chrostowski

W Biblii nie ma wakacji

Opowiadanie o stworzeniu świata i człowieka, które otwiera Biblię (zob. Rdz 1, 1-2, 4a), ukazuje dzieło stworzenia w rytmie, który naśladuje rytm życia Izraelitów, wyznawców jedynego Boga. Tym, co odróżniało ich od innych ludów i narodów, było świętowanie szabatu, ostatniego dnia tygodnia, który następował po sześciu dniach pracy. Księga Rodzaju opowiada, że na podobieństwo rytmu życia Izraela Bóg stwarzał świat w ciągu sześciu dni, najpierw rozdzielając jego najważniejsze elementy, a następnie stopniowo zapełniając scenę przygotowaną po to, by pojawił się na niej człowiek. „A gdy [Bóg] ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął” (Rdz 2, 2).

 

ZAPRZESTAĆ PRACY
To piękne opowiadanie jest podniosłym hymnem ku czci Boga Stworzyciela. Rzeczownik „szabat” powstał od czasownika, który oznacza „zaprzestać pracy”, „odpocząć”, „świętować”.
Opowiadania z Księgi Rodzaju nie należy rozumieć dosłownie. Jest ono uroczystym wyznaniem wiary w jedynego Boga, Stwórcę i Pana świata, opracowanym według przednaukowych kategorii i schematów myślenia.

W starożytnym świecie pogańskim, w którym nie znano świętowania, pozwalano, by niewolnicy i zwierzęta przez jedzenie, sen i odpoczynek nabierali sił do dalszej wytężonej pracy. Izraelici dali wyraz przekonaniu, że w życiu ludzkim regularnie trzeba wyznaczyć czas, w którym człowiek uświadamia sobie, kim naprawdę jest oraz jaki sens mają jego życie i podejmowane wysiłki.

 

UWIELBIĆ BOGA
W Księdze Rodzaju czytamy: „Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym; w tym bowiem dniu odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał, stwarzając” (2, 3).
Odpoczynek i świętowanie otrzymały Boże błogosławieństwo wprowadzające w wymiar czasu przymiot świętości. Świętość to odmienność, w której wyraża się życiodajna obecność Boga w świecie. Szabat, a także najważniejsze święta Izraela przypominają, że Bóg uwolnił Izraelitów z niewoli, w której byli obciążeni wyczerpującą pracą (zob. Wj 20, 8; Pwt 5, 6). Człowiek zachowujący szabat naśladuje Boga i zostaje uświęcony (zob. Ez 20, 12), ukazując, kim jest Bóg oraz kim jest człowiek jako stworzenie i dziecko Boże. Taki odpoczynek sprzyja odsłanianiu obrazu Bożego w człowieku, a wraz z tym odkrywaniu i umacnianiu poczucia tożsamości i godności. Nie chodzi więc jedynie o przerwanie pracy, lecz o pełne wdzięczności i radości uwielbienie Boga, dzięki któremu człowiek „znajdzie swoją rozkosz w Panu”
(por. Iz 58, 14).

 

PRZYJDŹCIE DO MNIE
W Nowym Testamencie Jezus dobitnie uwypuklił najgłębszy sens cotygodniowego odpoczynku: „To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu”
(Mk 2, 27).
Odpoczynek ma sprzyjać prawdziwej wolności, wyzwalającej człowieka od rozmaitych ograniczeń i nawyków, a pomnażającej działania, które wychodzą daleko poza to, co codzienne i zwyczajne. Ludziom, którzy przychodzą do Jezusa, zapewnia On błogosławiony odpoczynek, którego nikt inny dać nie może (zob. Mt 11, 29).

Jednak, paradoksalnie, odpoczynek i działanie nawzajem siebie potrzebują i wzajemnie się wspierają, naprzemiennie potwierdzając pochodzenie, powołanie i przeznaczenie człowieka. Tak jak praca fizyczna czy umysłowa, odpoczynek polega na podejmowaniu dobrych działań na rzecz i ku pożytkowi innych ludzi oraz świata. W takiej aktywności ukazuje się dobroć i miłosierdzie, a także poszukiwanie bliźnich, którzy się zagubili (zob. Mt 9, 36).
 

CHRZEŚCIJAŃSKI ODPOCZYNEK
Absolutna wyjątkowość Jezusa jako Boga i człowieka sprawiła, że już pierwsze pokolenie Jego wyznawców przeniosło nacisk ze świętowania szabatu na świętowanie niedzieli jako pamiątki Zmartwychwstania.
Chrześcijański odpoczynek nabrał nowego sensu: stał się znakiem potęgi Bożej, mocą której Jezus został wskrzeszony z martwych. Odpoczynek stał się świętowaniem przypominającym i podkreślającym dobroć Boga objawioną w dziele zbawienia. Te święte treści powinny przenikać całe życie wierzących, przypominając im, że „idą wraz z nimi ich czyny” (Ap 14, 13). Chrześcijański odpoczynek to dobry czas na okazywanie innym dobroci, współczucia i życzliwości.

 

NASZE WAKACJE
Uwielbienie Boga jako Stwórcy, charakterystyczne dla Izraela, w chrześcijaństwie obejmuje całą ludzkość.
Również dziękczynienie za wybawienie z Egiptu zyskuje nowy wymiar, gdyż pierwsza Pascha staje się obrazem pełni duchowego wyzwolenia, którego dokonał Chrystus. „Odpoczynek Boży” przewidziany dla Izraelitów po wejściu do Ziemi Obiecanej okazał się zapowiedzią i przedsmakiem odpoczynku wierzących w Chrystusa. Odczuwamy go już teraz, doświadczając przemieniającego działania wiary i sakramentów. Odpoczynek w pełnym tego słowa znaczeniu, obiecany i przygotowany przez Boga, pozostaje rzeczywistością, której ufnie oczekujemy, gdy spotkamy Go twarzą w twarz w królestwie niebieskim. Można powiedzieć, że to będą nasze wakacje. Radosne świętowanie, dzięki któremu będziemy się cieszyli pełnią życia.

 

Odpoczynek, obiecany i przygotowany przez Boga spełni się, gdy spotkamy Go twarzą w twarz w królestwie niebieskim. Można powiedzieć, że to będą nasze wakacje.

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką Cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce. OK