Reportaż
nr 11(125) listopad 2017

Jak wrócić do domu samemu? Jak codziennie zderzać się z tą myślą, że obok nie ma ukochanego dziecka? Jak znieść jego pusty pokój i samotnie przeżywać urodziny?

Natalia Rakoczy

Lenie też idą do nieba

Patrzyłam na umierającego syna. Powiedziałam mu przez łzy: „Mati, ty będziesz pierwszym z naszej rodziny, który zobaczy, jak jest po drugiej stronie”.

 

Każde jest skarbem – jedynym i niepowtarzalnym. Kiedy odchodzą, pozostawiają po sobie ogromną pustkę. Tylko Bóg może ją zapełnić. On przyszedł, aby nas zapewnić, że jest zmartwychwstaniem i życiem. Życiem silniejszym niż śmierć.

 

Iść mi się nie chce

„Mati to był chodzący optymizm. Taki nasz żartowniś. Nieraz tak nas rozśmieszył… że nie mieliśmy już siły się śmiać. Uwielbiał grać w piłkę, z zapałem jeździł na rowerze, uczył się grać na keyboardzie. Miał takie sprytne paluszki, że robił różne sztuczki z kartami. Zbierał modele samochodów i motorów. Marzył o tym, że gdy dorośnie, zrobi prawo jazdy i kupi samochód. Wszystko go ciekawiło – na zwykłym spacerze ciągle coś przykuwało jego uwagę: «Patrz, mamo, tam leci taka duża ważka, tam skacze wiewiórka»…” – wspomina swojego ukochanego syna Barbara Tokarowska. Patrzę na mozaikę z fotografiami Matiego zajmującą całą ścianę w pokoju, w którym rozmawiamy. Zerka z nich zawsze uśmiechnięty chłopiec. Na jednej fotografii morze delikatnie głaszcze falami brzeg. Mati siedzi na piasku z roziskrzonymi radością oczami. Na innym widzę Mateusza już po chemioterapii, w łóżku, jednak ten sam uśmiech rozpromienia twarz, a oczy nadal błyszczą.

Na nowotwór kości zachorował w październiku w 2013 r. Zaczęło go boleć w stawie krzyżowo-biodrowym. „Kiedy przyszłam po USG, lekarz kazał mi usiąść. Wyszłam z płaczem. Mati wtedy tylko poklepał mnie po ramieniu i powiedział: «Mamo, nie płacz, no przecież nie mam raka, nie umrę!». Strasznie się wtedy bałam, że moje dziecko będzie cierpieć, a ja nie będę w stanie mu pomóc”. Leczenie w szpitalu w Chorzowie trwało rok. Mateusz miał co trzy tygodnie chemioterapię, po czym pakowali z mamą manatki i chociaż na kilka dni jechali do domu. I tak w kółko. „Mati zawsze spokojnie to wszystko przyjmował. Twierdził, że tak musi być. Kiedy kupiliśmy mu kule łokciowe, tak śmigał, że nie mogliśmy za nim nadążyć!” – uśmiecha się Barbara. Towarzyszyła mu przez cały okres leczenia. Kiedy on pakował się do szpitala, ona również zbierała swoje rzeczy do walizki. I jechali razem. Kiedy szedł na operację, której bardzo się bał, mocno go przytulała. Nieważne, że miał już metr osiemdziesiąt wzrostu – ona wiedziała, że potrzebuje wsparcia i obecności. „Powiedział mi kiedyś: «Mamo, dziękuję ci, że jesteś ze mną. Nie wiem, jak bym sobie poradził bez ciebie. Dziękuję, że jesteś zawsze»” – wspomina Basia. Takich poważnych rozmów było więcej. „Po pierwszej chemioterapii zapytał mnie: «Mamo, a lenie też idą do nieba?». Kiedy zdziwiłam się tym pytaniem, dodał: «Bo ty często mówiłaś, że jestem leniem». Kiedy zapewniłam go, że idą, dodał ze swoim charakterystycznym poczuciem humoru: «Mamo, bo jak idą, to iść mi się nie chce, ale jechać… wolałbym pojechać…». Tak się wtedy wspólnie śmialiśmy…”.

 

Dlaczego znowu ja?

Po rocznym leczeniu Mateusz wrócił do domu. Wszystko powoli wracało do normy. W trzeciej klasie gimnazjum miał jeszcze indywidualne nauczanie. Rozpoczął pierwszą klasę technikum – był zachwycony kolegami i wychowawcą. Niestety, w lipcu 2016 r. znowu pojawiły się bóle. Lekarz zalecił ponowne wykonanie tomografii. „Kiedy przeczytałam wynik… to już wiedziałam. Całą drogę ze szpitala wyłam. Pytałam: «Boże, jak ja mu to powiem?». Gdy wróciłam, Mateusz już wszystko wiedział po mojej minie. Zapytał krótko: «Dlaczego znowu ja?». Popłakaliśmy, ale potem znowu zaczęliśmy szukać dobrych stron całej sytuacji – znaliśmy szpital, do którego jechaliśmy, był tam życzliwy personel, miłe panie pielęgniarki…”.

Potem wszystko bardzo szybko postępowało. Po chemioterapiach były coraz większe powikłania, środki przeciwbólowe dawały ulgę tylko przez chwilę. Mateusz stracił już całkiem władzę w nogach, nowotwór rozsiał się wszędzie. Ze szpitala trafili do hospicjum Cordis w Katowicach. „Mati powiedział mi wtedy, że nie chce umierać. Odpowiedziałam mu: «Mati, Jezus zmartwychwstał i pokazał nam, że jest drugie życie. Ty będziesz pierwszym z naszej rodziny, który zobaczy, jak jest po drugiej stronie»”.

Mateusz zaczął bardzo otwarcie opowiadać o śmieci. Jego mama uważnie go słuchała, nie udawała, że wszystko jest w porządku, była z nim bardzo szczera. Pragnęła we wszystkim towarzyszyć swojemu wspaniałemu dziecku, które tak szybko dojrzało do wieczności. „Niektórzy się dziwili. A co miałam mówić? Mati zawsze chciał wiedzieć wszystko o swoim stanie zdrowia. Miałam go okłamywać? On i tak czuł, że odchodzi. Dzięki temu nie straciliśmy tych tak bardzo ważnych chwil” – wspomina Basia. Chciał, aby na nagrobku było napisane: „Żył za krótko”, a w jego pokoju została wywieszona fotografia razem z czarną wstążką. Pragnął, aby na pogrzebie zaśpiewać jego ulubioną piosenkę: „Pójdę do nieba piechotą”, którą często nucił od śmierci Jana Pawła II. Na Święta Barbara wysyłała kartki, podpisując je: „Basia z Jackiem, Ewelina i Mateusz”. „Mamo, a po mojej śmierci pisz: «i duchem Mateusz»”.

 

Ktoś mnie przytulił

„Pewnego dnia powiedział mi: «Mamo, stało się coś dziwnego. Poczułem się tak, jakby ktoś wziął mnie w ramiona i przytulił. Tak jak ja zawsze chwytałem się taty, gdy chciałem się podnieść». Innym znowu razem: «Mamo, znowu to uczucie – ktoś mnie trzyma za prawą dłoń»” – wspomina Barbara. W ostatnich dniach życia bardzo często powtarzał: „Trzeba iść… Droga… Trzeba iść”. W hospicjum w kaplicy wisi piękny obraz, na którym Matka Boża obejmuje Jana Pawła II. „Czułam, że mój syn też już niedługo będzie tak przytulony. 15 listopada powiedziałam do niego: «Matuś, kocham ciebie». A on na to: «Ja ciebie też». To były jedne z jego ostatnich słów. Potem miał już duże problemy z mówieniem. 17 listopada odszedł. Pomyślałam wtedy: «Boże, dziękuję Ci, że mój syn jest już bezpieczny»”.

Jak wrócić do domu samemu? Jak codziennie zderzać się z tą myślą, że obok nie ma ukochanego dziecka? Jak znieść jego pusty pokój i samotnie przeżywać urodziny? „Jest taki czas, że człowiek ryczy jak bóbr. Trzeba się wypłakać. Jednak nie powinno się trwać w rozpaczy. Czy tego chciałyby nasze zmarłe dzieci? Moje dziecko jest już teraz w niebie, nie cierpi, tam jest inne, lepsze życie – podkreśla Barbara. – Jedyne, czego pragnę dla siebie, aby nie dopadła mnie skleroza, aby zawsze mieć go w swoim sercu i pamięci. Cały czas czuję jego obecność”.

W lipcu 2017 r. Mateusz świętowałby osiemnaste urodziny. Z tej okazji rodzice kupili dla niego bukiet jasnych róż i zanieśli na grób. „To był ciężki dzień. Było mi smutno… I poszłam na wieczorną Mszę świętą. Na ścianie był wyświetlony napis: «Jeżeli nie możesz dojść do siebie, przyjdź do Mnie». Trzeba szukać takich słów, które podnoszą, dają nadzieję, uczepić się ich i iść do przodu. Jedna z moich ulubionych sentencji to: «Raduj się życiem. Chrystus zmartwychwstał. Śmierć została przezwyciężona. Koniec wszelkiego pesymizmu»”.

 

 

 

 

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką Cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce. OK