Rozwój duchowy małżonków
nr 7-8 (121-122) lipiec-sierpień 2017

Jest ideał i są środki jego realizacji. Bardzo konkretne, sprawdzone, skuteczne. Napiszemy o nich w kolejnych odcinkach.

Beata i Tomasz Stróżanowscy

Małżeńskie trójkąty

Na początek mała powtórka z geometrii. Oto trójkąt równoramienny o wierzchołkach ABC:

Przyjmijmy, że punkty ABC oznaczają trzy osoby. Nietrudno zauważyć, że jeśli osoby B i C zaczną się przemieszczać w stronę osoby A, to dzielący je dystans będzie się zmniejszał. Moment, kiedy dotrą do A, będzie zarazem momentem ich spotkania.

Idźmy krok dalej i te geometryczne dywagacje przenieśmy na płaszczyznę duchową. Wyobraźmy sobie, że punkt A to Pan Bóg, B to mąż, zaś C to żona. Mamy dzień ślubu. Mąż i żona, pełni dobrych chęci, chcą być jak najbliżej siebie, pragną jedności. Chcą kochać się wiernie, wspierać się wzajemnie, stać przy sobie w każdych okolicznościach („w zdrowiu i w chorobie, w dobrej i złej doli”), mieć w drugiej połówce niezawodnego powiernika, ufać sobie, wyświadczać dobro, stwarzać warunki do rozwoju w różnych wymiarach życia.

W praktyce, jak wiemy, z tą jednością bywa różnie. Co trzecie polskie małżeństwo kończy się rozwodem. W wielu innych, które formalnie trwają, mijają lata i żar stygnie, jedność przeradza się w obojętność, znudzenie w rutynę, rozczarowanie, czasem w otwartą wrogość. Dlaczego? Bo obrali błędny kierunek. Chcąc zbudować jedność, ruszyli z kopyta ku sobie (od B do C), tracąc z oczu Pana Boga, odwracając się do Niego bokiem czy wręcz plecami. Zaufali swoim naturalnym, ludzkim siłom (ach, te buńczuczne okrzyki: „Przecież my się kochamy!”; „Nasza miłość pokona wszystkie przeszkody!”; „We dwoje na pewno damy radę!”). Zrezygnowali z możliwości czerpania z samego źródła Miłości. Tymczasem marsz ku sobie okazał się długi, najeżony nieprzewidzianymi przeszkodami. Proza codzienności zrobiła swoje: praca, wiązanie końca z końcem, urodzenie i wychowywanie dzieci, choroba, troski, stres, niepowodzenia. Na to nałożyły się: skłonność do egoizmu, wyhodowane w sobie wady, małość, niechęć do stawiania sobie wymagań. W pewnym momencie zabrakło sił i okazało się, że nie ma skąd ich zaczerpnąć. Początkowe barwne fajerwerki opadły; na wszystkim osiadł szary popiół.

 

A przecież można było inaczej. Mąż i żona mogli podążać ku sobie, wędrując ku Bogu – Dawcy i źródle miłości, także tej małżeńskiej. Nie tracąc siebie z oczu, mogli wpuścić tego Trzeciego, świadomi, że wzorując się na Jego miłości (bezgranicznej, aż po krzyż), będą mogli przełamać swój egoizm, ograniczenia, grzeszność, pychę, stępić ostrze wad.

Oto samo sedno sakramentu małżeństwa. Droga długa, mozolna, wymagająca – za to pewna.

Ktoś powie: „To wszystko to tylko teoria, próba wtłoczenia skomplikowanej rzeczywistości małżeństwa w prościutki schemat, który rysuje może i piękny ideał, ale nie wskazuje sposobów jego realizacji”. Czy będzie miał rację?

Nie. Jest ideał i są środki jego realizacji. Bardzo konkretne, sprawdzone, skuteczne. Napiszemy o nich w kolejnych odcinkach.

 

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką Cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce. OK