Rozwój duchowy małżonków
nr 3 (129) marzec 2018

W dniu planowanego dialogu uważajcie: będzie jakoś wyjątkowo łatwo o sprzeczki, nieporozumienia – wszystko po to, by dialog się nie odbył.

Beata i Tomasz Strużanowscy

Zamiast pyskówki dialog

Raz w miesiącu znajdźcie dla siebie czas – mniej więcej dwie godziny. Zapewnijcie dzieciom opiekę, a sobie całkowity spokój. W razie potrzeby, gdyby latorośle uparcie szturmowały wasze miejsce odosobnienia, wyjdźcie z domu. Wybierzcie się na spacer lub do kawiarni – koniecznie jednak zadbajcie, aby nic was tam nie rozpraszało. Pamiętajcie – przez ten czas tylko wy i On.

No właśnie: On – Chrystus. „A po co nam On?” – ktoś zapyta. Już słyszymy te protesty: „Czy z własną żoną nie mogę porozmawiać bez świadków?”; „Nie potrzebuję pośredników, kiedy rozmawiam z mężem!”. To słuszna uwaga, gdy chodzi o ludzkie relacje. Tyle tylko że rozpoczynając dialog małżeński, musimy mieć świadomość, że nie będzie to zwykła rozmowa. Tu wchodzimy w przestrzeń sakralną – przestrzeń działania Boga i… złego ducha.

 

Czym ta rozmowa nie jest?

Nie jest suchym przeglądem codziennych sytuacji, sprawdzeniem poziomu wzajemnej uprzejmości, tolerancji, cierpliwości. Na pewno nie jest praniem brudów – próbą hurtowego emocjonalnego wygarnięcia sobie nawzajem, co nam się nie podoba w postępowaniu drugiej połówki. Uwierzcie – jeśli spróbujecie ją przeprowadzić „po świecku”, z wykluczeniem Boga, w zdecydowanej większości przypadków przerodzi się ona w pyskówkę, w licytację, kto bardziej zawinił, w małostkowy rachunek zasług i krzywd. W efekcie przyniesie więcej szkód niż pożytku, bo zamiast umocnić, zbliżyć do siebie, skłóci, rozogni animozje albo (zależnie od temperamentów) odwrotnie: schłodzi i tak już mocno wystudzoną relację.

 

Jak być na fali wznoszącej

Dialog małżeński jest próbą spojrzenia na nasze małżeństwo oczami Jezusa Chrystusa. Tego, przed którym kiedyś przyrzekliśmy sobie wzajemnie – bezwarunkowo i bezterminowo – kilka ważnych rzeczy. Przypomnijmy je: chodziło o „miłość, wierność i uczciwość małżeńską” oraz o to, że „nie opuszczę cię aż do śmierci”. A pamiętacie, jakie były następne słowa? Też je odkurzmy: „Tak mi dopomóż, Panie Boże wszechmogący, w Trójcy jedyny, i wszyscy święci”. To nie miała być rutynowa formułka, wypowiedziana przy ołtarzu, bo tak wypada, bo tak będzie ładniej, bardziej uroczyście. To miało być wołanie do Boga o nieustanną pomoc, płynące z poczucia realizmu; z przekonania, że polegając wyłącznie na własnych siłach, niewiele możemy uczynić dla trwałości naszego małżeństwa, a przede wszystkim dla jego wzrostu i utrzymania go przez kilkadziesiąt lat na fali wznoszącej.

On potraktował wtedy bardzo poważnie tę naszą prośbę. Obiecał, że będzie z nami, że jeśli tylko pozostaniemy z Nim w bliskim kontakcie, będzie nas wspierał, umacniał, uczył wyrastać z egoizmu, dorastać do prawdziwej miłości, która jest służbą, myśleniem w pierwszym rzędzie o mężu (żonie), a dopiero potem o sobie. Podniósł tę miłość, z którą przyszliśmy do ołtarza, do rangi sakramentu. Uzdolnił do nieustannego rozwoju, przekraczania siebie, do powstawania z upadków, wychodzenia z kryzysów, zaczynania po raz setny od nowa z TĄ wybraną przez siebie kobietą, z TYM ukochanym mężczyzną.

Jeśli to wam pomoże, na znak Jego obecności zapalcie świecę. Pomódlcie się wspólnie tak, jak potraficie, prosząc o Bożą pomoc (z przekonaniem, że On na pewno nie odmówi!), i… do dzieła, to znaczy – do rozmowy!

 

Oddziel fakty od emocji

Bardziej dziękujcie za swoje małżeństwo, niż szukajcie dziur, bardziej ufajcie w dobrą wolę drugiej strony, niż o niej powątpiewajcie, nie przerywajcie, pozwólcie się wypowiedzieć. Słuchajcie uważnie i starajcie się zrozumieć racje współmałżonka; mówcie o swoich odczuciach i o dostrzeganych problemach w jasny sposób, oddzielajcie fakty od subiektywnych odczuć, emocji. Zakończcie podjęciem postanowień (zapiszcie je w specjalnie założonym do tego zeszycie!). Niech będą konkretne. Żadne tam: „Będziemy dla siebie lepsi”, tylko przykładowo: „Jeśli już do tego dojdzie, nie będziemy sprzeczali się przy dzieciach”; „Codziennie znajdziemy czas na rozmowę i wspólną modlitwę” (kiedy? w jakich okolicznościach?); „Będę więcej pomagał żonie przy dzieciach” (w czym? jak często? może niech ona powie, czego najbardziej potrzebuje); „Nie będę raniła męża, źle mówiąc o teściowej”; „Docenię pracę żony wykonywaną w domu” (np. przestanę ją ranić bzdurami typu: „Ona nie pracuje, tylko siedzi w domu”). Dość przykładów – mądremu dość.

 

Patrzcie prosto w oczy

Pytajcie razem Chrystusa: „Jak nasze małżeństwo prezentuje się w Twoich oczach? Jak możemy zrealizować Twoją wolę? Jakie są nasze życiowe priorytety? W którą stronę podążamy? Czy na pewno wspieramy się wzajemnie w drodze do nieba?”.

Ubierzcie się ładnie. Zaparzcie lub zamówcie dobrą herbatę. Patrzcie sobie prosto w oczy. Dostrzeżcie w nich to samo spojrzenie, co przed laty – to, którym tak się wówczas zachwyciliście, że nie wyobrażaliście sobie dalszego życia bez TEJ osoby…

Umówcie się na kolejny dialog za miesiąc. Niech to będzie konkretna data. Może być stała, np. miesięcznica naszego ślubu lub trzecia niedziela miesiąca. Pilnujcie jej – nic tak nie służy rozwojowi jak systematyczność. W dniu planowanego dialogu uważajcie: będzie jakoś wyjątkowo łatwo o sprzeczki, nieporozumienia – wszystko po to, by dialog się nie odbył.

Powodzenia!

 

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką Cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce. OK