Psychologia
nr 10 (76) PAŹDZIERNIK 2013

Błażej Szostek

Mam problem z... depresją dziecka

Światowa Organizacja Zdrowia alarmuje, że w 2020 roku zaburzenia nastroju będą najczęściej występującą chorobą w krajach rozwiniętych.

 

Myśląc o depresji, większość osób uważa, że jest to problem ludzi dorosłych. Coraz częściej dotyka jednak dzieci i młodzieży. W każdej

klasie gimnazjalnej statystycznie można spotkać przynajmniej jedno „depresyjne” dziecko. Choroba występuje u 2% dzieci i 2-8% nastolatków.

Wzrost zachorowalności nasila się w wieku dorastania, stymulowany przełomem biologicznym i psychicznym występującym w tym okresie.

Z punktu widzenia rodziców i opiekunów istotne jest, aby u młodego człowieka dostrzegać takie objawy depresji jak: przedłużający się smutek,

trudności z wypełnianiem obowiązków szkolnych, gorsze radzenie sobie w grupie rówieśniczej. Badania naukowców dotyczące depresji dzieci i młodzieży pokazują, że zaburzenia nastroju częściej występują u dziewcząt niż chłopców. Dziewczęta w wieku dojrzewania

mają do siebie bardziej negatywny stosunek. Trudniej im akceptować

własny wygląd. Niemałą rolę pełni w tym przypadku presja szeroko pojętych mediów promujących model idealnego wyglądu. Podstawowe objawy depresji u młodzieży potęgują się w momencie utraty kogoś lub czegoś ważnego. Mogą mieć związek ze śmiercią bliskiej osoby, rozpadem związku

uczuciowego, rozwodem rodziców, problemami zdrowotnymi czy utratą

pozycji wśród rówieśników. W takich sytuacjach dominuje nastrój depresyjny połączony z uczuciem smutku, samotności, rozpaczy. Młodzi ludzie chorujący na depresję sygnalizują także, że nic nie sprawia im przyjemności. Zaburzeniom nastroju nierzadko towarzyszą także irytacja, lęk i agresja – w tym przypadku smutek i niezdolność odczuwania przyjemności schodzą na dalszy plan.

Niezwykle ważne jest, aby rodzice potrafili wychwycić pierwsze syndromy depresji. Można uchronić dziecko przed dalekosiężnymi skutkami choroby, z próbą samobójczą włącznie. Kiedy zauważymy u dziecka niepokojące objawy, należy porozmawiać z nim i towarzyszyć mu w chwilach np. zawodu miłosnego czy utraty ważnej osoby. Postawa rodziców, wyrażająca się w słuchaniu dziecka w trudnym dla niego okresie życiowym, potrafi działać cuda, a więź rodzica z dzieckiem w takim przypadku opiera się jeszcze bardziej na wzajemnym zaufaniu.

 

Autor w niniejszym artykule powoływał się na badania zamieszczone w następujących pozycjach: Allan Carr, Depresja i próby samobójcze wśród młodzieży. Sposoby przeciwdziałania i reagowania, Gdańsk 2008. Elżbieta Greszta, Występowanie objawów depresyjnych u adolescentów, Lęk i depresja, nr 3 (2001).

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką Cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce. OK