Psychologia
nr 1 (67) STYCZEŃ 2013

Powody anoreksji mogą być różne. Czasem jest to reakcja na jakieś poważne trudności czy napięcia w domu rodzinnym…

ks. Marek Dziewiecki

Mam problem z… anoreksją

Coraz częściej rodzice spotykają się z szokującym dla nich problemem, że któreś z ich dorastających dzieci (prawie zawsze chodzi tu o córki) nagle traci apetyt, zaczyna się głodzić, wręcz odrzuca przyjmowanie posiłku. W konsekwencji spożycie czegokolwiek staje się dla tej osoby męczarnią. Pierwszą i naturalną reakcją rodziców jest przymuszanie dziecka do jedzenia, a także upominanie, kontrolowanie, straszenie. To jedynie pogarsza sytuację, gdyż nie chodzi tu o jakieś dziwactwo czy upór „odchudzającej się” nastolatki, lecz o poważny problem zwany jadłowstrętem psychicznym.
Osoba dotknięta anoreksją ma zniekształcone myślenie o sobie i postrzeganie samej siebie. Wierzy w to, że jest zbyt gruba i że powinna schudnąć. Nawet wtedy, gdy już sama widzi swoje wystające kości i przesadną szczupłość, to i tak boi się jeść, bo twierdzi, że natychmiast utyje. Na naciski, by coś zjadła, reaguje buntem, agresją lub manipulacją. Doprowadza się do wymiotów albo udaje, że coś zjadła, a w rzeczywistości wyrzuca czy chowa to, co dostała do zjedzenia. Zdarza się, że ma okresy żarłoczności zwane epizodami bulimicznymi. Zamyka się w sobie, izoluje, popada w smutek. Nie potrafi racjonalnie rozmawiać o swoim problemie.

Powody anoreksji mogą być różne. Czasem jest to reakcja na jakieś poważne trudności czy napięcia w domu rodzinnym albo próba zwrócenia uwagi na siebie i na swoje potrzeby. Czasami za anoreksją kryją się kompleksy co do własnego wyglądu, brak zaufania do siebie, lęk przed wchodzeniem w dorosłe życie czy przed seksualnością. Czasem jest 
to próba udowodnienia sobie zdolności do panowania nad własnym ciałem i zachowaniem. Anoreksja przejawia się porażającym lękiem w obliczu jedzenia. Leczenie szpitalne daje zwykle niewielkie efekty, gdyż istotą fachowej pomocy jest nie tylko powrót do właściwego odżywiania, lecz także usunięcie psychicznych napięć, które stały się powodem ucieczki od jedzenia.

Wobec osób dotkniętych anoreksją stosuje się trzy rodzaje interwencji: odizolowanie od środowiska rodzinnego, psychoterapię i pomoc medyczną. Większość specjalistów uważa, że skuteczne leczenie anoreksji wymaga odizolowania na pewien czas chorej osoby od jej środowiska rodzinnego. Jeśli nawet to środowisko nie jest źródłem jadłowstrętu, to często usiłuje pomagać chorej osobie w sposób błędny, który jeszcze bardziej powiększa jej napięcia psychiczne.


W Polsce działa już kilka ośrodków specjalistycznych. Ich adresy oraz podstawowe dane o stosowanych tam metodach udzielania pomocy zainteresowani rodzice znajdą na stronach internetowych 
www.zrodlo.jezuici.pl, www.opp.bednarska.warszawa.pl. Ważne jest to, by po dostrzeżeniu problemu szybko decydować się na kontakt 
ze specjalistami i by respektować ich wskazania.
 

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką Cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce. OK