Pismo Święte i Katechizm
nr 1 (79) STYCZEŃ 2014

...konkretny czyn wobec słabych, sierot, tych, którzy potrzebują szczególnej ochrony, staje się największym świadectwem miłości bezinteresownej.

ks. Radosław Góralski

Sieroctwo

PISMO ŚWIĘTE
 

Tobie się biedny poleca, Tyś opiekunem sieroty! (Ps 10, 14)

Nie lekceważy błagania sieroty i wdowy, kiedy się skarży. (Syr 35, 14)

(…) „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mieście uczynili”. (Mt 25, 40)

Ojcem dla sierot i dla wdów opiekunem jest Bóg w swym świętym mieszkaniu. (Ps 68, 6)

Zaprawiajcie się w dobrem! Troszczcie się o sprawiedliwość, wspomagajcie uciśnionego, oddajcie słuszność sierocie, w obronie wdowy stawajcie! (Iz 1, 17)

 

KATECHIZM KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO
 

KKK 2208 Rodzina powinna żyć w taki sposób, by jej członkowie nauczyli się otaczać troską i pomocą młodych i starych, osoby chore lub upośledzone oraz ubogich. Wiele rodzin w pewnych sytuacjach nie jest w stanie udzielać takiej pomocy. Wtedy inne osoby i rodziny oraz – w sposób pomocniczy – społeczeństwo powinny zatroszczyć o ich potrzeby: „Religijność czysta i bez skazy wobec Boga i Ojca wyraża się w opiece nad sierotami i wdowami w ich utrapieniach i w zachowaniu siebie samego nieskalanym od wpływów świata” (Jk 1, 27).
 

KKK 1867 Tradycja katechetyczna przypomina również, że istnieją „grzechy, które wołają o pomstę do nieba”. Wołają więc do nieba: krew Abla, grzech Sodomitów, narzekanie uciemiężonego ludu w Egipcie, skarga cudzoziemca, wdowy i sieroty, niesprawiedliwość względem najemnika.

 

Refleksja

Są tacy, którzy doświadczają szczególnej bezradności i niemocy, którzy nie mogą sami się obronić. Utrata najbliższych jest wyjątkowo bolesnym doświadczeniem. Kiedy dziecko traci rodziców, powstaje głębokie zranienie, pustka. Przecież dzieciństwo to czas zupełnej zależności. Bóg zawsze bierze w opiekę najsłabszych i szczególnie się o nich troszczy. Jest mścicielem ich krzywdy, a za świadczoną im dobroć odpłaca. Właśnie konkretny czyn wobec słabych, sierot, tych, którzy potrzebują szczególnej ochrony, staje się największym świadectwem miłości bezinteresownej.

Niebywałe jest to, że Jezus w swoim nauczaniu właśnie z najsłabszymi się utożsamia, pokazując wyraźnie, że każdy czyn wobec nich jest jednocześnie czynem wobec Niego. Przyjąć sierotę, udzielić jej opieki znaczy tyle, co przyjąć samego Jezusa. W kanonie najcięższych grzechów jest skarga sierot. Ich krzywda woła z ziemi do Boga i to właśnie On będzie ich mścicielem. Jakże trzeba dzisiaj takiej „wyobraźni miłosierdzia”, o którą usilnie wołał bł. Jan Paweł II w czasie homilii wygłoszonej w Ełku 8 czerwca 1999 roku: „«Krzyk biednych» całego świata podnosi się nieustannie z tej ziemi i dociera do Boga. Jest to krzyk dzieci, kobiet, starców (…). Wielu z nich próbuje nawet ukryć swoją ludzką biedę, ale trzeba umieć ich dostrzec. Są także ludzie cierpiący w szpitalach, dzieci osierocone albo opuszczone przez rodziców (…)”. Wrażliwość na los sierot czyni człowieka autentycznym w jego religijności i      wierze, dając możliwość obrony od zgubnego wpływu świata: żądz, takich jak egoizm i obojętność.

 

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką Cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce. OK