Sieroctwo
PISMO ŚWIĘTE
Tobie się biedny poleca, Tyś opiekunem sieroty! (Ps 10, 14)
Nie lekceważy błagania sieroty i wdowy, kiedy się skarży. (Syr 35, 14)
(…) „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mieście uczynili”. (Mt 25, 40)
Ojcem dla sierot i dla wdów opiekunem jest Bóg w swym świętym mieszkaniu. (Ps 68, 6)
Zaprawiajcie się w dobrem! Troszczcie się o sprawiedliwość, wspomagajcie uciśnionego, oddajcie słuszność sierocie, w obronie wdowy stawajcie! (Iz 1, 17)
KATECHIZM KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO
KKK 2208 Rodzina powinna żyć w taki sposób, by jej członkowie nauczyli się otaczać troską i pomocą młodych i starych, osoby chore lub upośledzone oraz ubogich. Wiele rodzin w pewnych sytuacjach nie jest w stanie udzielać takiej pomocy. Wtedy inne osoby i rodziny oraz – w sposób pomocniczy – społeczeństwo powinny zatroszczyć o ich potrzeby: „Religijność czysta i bez skazy wobec Boga i Ojca wyraża się w opiece nad sierotami i wdowami w ich utrapieniach i w zachowaniu siebie samego nieskalanym od wpływów świata” (Jk 1, 27).
KKK 1867 Tradycja katechetyczna przypomina również, że istnieją „grzechy, które wołają o pomstę do nieba”. Wołają więc do nieba: krew Abla, grzech Sodomitów, narzekanie uciemiężonego ludu w Egipcie, skarga cudzoziemca, wdowy i sieroty, niesprawiedliwość względem najemnika.
Refleksja
Są tacy, którzy doświadczają szczególnej bezradności i niemocy, którzy nie mogą sami się obronić. Utrata najbliższych jest wyjątkowo bolesnym doświadczeniem. Kiedy dziecko traci rodziców, powstaje głębokie zranienie, pustka. Przecież dzieciństwo to czas zupełnej zależności. Bóg zawsze bierze w opiekę najsłabszych i szczególnie się o nich troszczy. Jest mścicielem ich krzywdy, a za świadczoną im dobroć odpłaca. Właśnie konkretny czyn wobec słabych, sierot, tych, którzy potrzebują szczególnej ochrony, staje się największym świadectwem miłości bezinteresownej.
Niebywałe jest to, że Jezus w swoim nauczaniu właśnie z najsłabszymi się utożsamia, pokazując wyraźnie, że każdy czyn wobec nich jest jednocześnie czynem wobec Niego. Przyjąć sierotę, udzielić jej opieki znaczy tyle, co przyjąć samego Jezusa. W kanonie najcięższych grzechów jest skarga sierot. Ich krzywda woła z ziemi do Boga i to właśnie On będzie ich mścicielem. Jakże trzeba dzisiaj takiej „wyobraźni miłosierdzia”, o którą usilnie wołał bł. Jan Paweł II w czasie homilii wygłoszonej w Ełku 8 czerwca 1999 roku: „«Krzyk biednych» całego świata podnosi się nieustannie z tej ziemi i dociera do Boga. Jest to krzyk dzieci, kobiet, starców (…). Wielu z nich próbuje nawet ukryć swoją ludzką biedę, ale trzeba umieć ich dostrzec. Są także ludzie cierpiący w szpitalach, dzieci osierocone albo opuszczone przez rodziców (…)”. Wrażliwość na los sierot czyni człowieka autentycznym w jego religijności i wierze, dając możliwość obrony od zgubnego wpływu świata: żądz, takich jak egoizm i obojętność.