Warto zobaczyć
nr 4 (70) KWIECIEŃ 2013

Dawno, dawno temu żył sobie w małej wiosce blisko Sieny chłopiec o imieniu Galgano. Były to czasy katedr, zamków i rycerzy

Magdalena Pajkowska

Pajęczyny zamiast witraży

Niedaleko Sieny, wśród toskańskich pól o barwie zachodzącego słońca stoi samotnie przedziwny kościół – San Galgano.

  

To gotycka katedra bez dachu, z pajęczynami tam, gdzie były witraże, z trawą i mchem w miejscu dawnej kamiennej posadzki. Proporcje gotyku, grube mury, smukłe okna i kolumny wskazujące niebo robią niezwykłe wrażenie. Moi synowie zafascynowani słuchali historii tego miejsca.

Dawno, dawno temu żył sobie w małej wiosce blisko Sieny chłopiec o imieniu Galgano. Były to czasy katedr, zamków i rycerzy. Galgano Guidotti, jak wielu jego rówieśników, marzył, by kiedyś przywdziać zbroję. Był dumny, gdy został rycerzem. Lecz z biegiem czasu bitwy i zbrojne potyczki przestały mieć dla niego sens. Gdy miał 32 lata, postanowił zostawić świat wojny i zostać mnichem. Przybył na wzgórze Montesiepi. Był rok 1180. Na znak podjętej decyzji postanowił złamać o skałę swój miecz, który towarzyszył mu w tylu bitwach.Kamień jednak wchłonął ostrze. Miał odtąd pełnić rolę krzyża, przed którym Galgano modlił się do końca życia. Wkrótce rycerz-mnich zmarł, a papież ogłosił go świętym, wzorem dla wszystkich rycerzy chrześcijańskich. Kilka lat później przybyli pierwsi cystersi i zbudowali mały kościółek – Rotundę Montesiepi, w której do dziś można oglądać XII-wieczny miecz św. Galgano. Ściany kaplicy zdobią freski Lorenzettiego, opowiadające historię świętego. Zakonników przybywało, więc w 1218 roku zdecydowano o budowie opactwa i wielkiej katedry konsekrowanej w 1288 roku. Sześćdziesiąt lat później zaraza sprawiła, że konwent opustoszał. W następnych wiekach zawalił się ciężki, ołowiany dach, a na koniec piorun uderzył w dzwonnicę.

 

Gdy staniemy wewnątrz katedry napełnionej cykaniem cykad, wśród lasu kolumn, a nad sobą zamiast sklepienia ujrzymy niebo – czas przystanie na chwilę. Może spotkamy wtedy rycerza z dawnych wieków – św. Galgano? A może przypomni się nam inny miecz wbity w skałę, a wśród cyprysów przemknie cień króla Artura.

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką Cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce. OK